Column Statler mist Waldorf
14 oktober 2019
Statler mist Waldorf
Amarja had een alziend oog. Ik zeg nog net niet: "Amarja was het alziend oog", want ze was een-en -al -oor. Door deze eigenschappen was ze goed in dingen zoals naaien en het bespelen van verschillende muziekinstrumenten. En vanwege deze eigenschappen vond ik het een feestje om met haar een museum te bezoeken, te wandelen of te fietsen. Amarja nam aan dat alle andere mensen net zo genuanceerd konden waarnemen als zij zelf en had dan ook weinig geduld met gewone stervelingen zoals mij, dat was echt wel een dingetje. Daarom ben ik gestopt met het samen met haar musiceren en was ze uiteindelijk onhoudbaar als voorzitter van de ZWO commissie. Ik zelf ben niet van de details maar meer van de grote gebaren. De zeldzame keer dat ik ook eens iets had geknutseld was haar commentaar: "wat jammer dat je het zo slordig hebt gedaan!" Ha, dat hoeft mijn levenspartner niet te zeggen maar van Amarja kon ik dat wel hebben.
Als ik op zondagochtend de Sloterkerk binnen kwam gevlogen maakten mensen automatisch plaats voor mij zodat ik naast Amarja kon zitten. In de ogen van veel mensen moeten wij een wonderlijk duo hebben gevormd. De georganiseerde Amarja, die uiteraard altijd ruim op tijd in de kerk zat, en de drukke chaotische Henny. Toch hadden wij ook heel veel gemeen. Een passie voor taal en boeken, een gedeeld gevoel voor subtiele humor en een bovenmatige interesse in mensen; hun drijfveren en gedrag. Ook waren wij beiden mensenverzamelaars.
Dat mensen verzamelen deden wij uiteraard ook weer op een heel andere manier. Op mijn 50ste verjaardag huurde ik een weekend lang een hostel af zodat al mijn vrienden ELKAAR konden leren kennen. Amarja hield al haar vrienden juist van elkaar gescheiden. Dat werd vooral duidelijk tijdens haar ziekteproces. Ik heb nog nooit iemand zo georganiseerd zien sterven. Iedereen om haar heen kreeg een eigen deeltaak én een tijdslot waarin je op visite mocht komen. Nu wij als rouwende vriendinnen in haar flat aan het opruimen zijn komen we elkaar ineens tegen. Wij blijken elkaar trouwens best goed te kennen, uit de verhalen van Amarja! Soms lijkt het of Amarja er gewoon bij is. Helemaal omdat ze voor iedereen cadeautjes in haar huis heeft verstopt.
Op een goede dag werd Amarja koster in de Sloterkerk. Als zij dienst had ging ik naast haar in de kostersbank zitten, helemaal achter in de kerk. De ideale plek voor het uitoefenen van onze gezamenlijke hobby; mensen kijken! Amarja zorgde voor een thermoskan thee en kopjes. En dan kon het recenseren beginnen. Als een soort Statler en Waldorf uit de muppetshow namen we alles en iedereen onder de loep. Dus als tijdens de kerkdienst uw oren piepten, én Amarja schoot niet uit de bank om uw gehoor apparaat goed in te stellen, kent u nu de oorzaak. Sorry, het zal niet meer gebeuren.
Deze "Statler" mist haar "Waldorf" ontzettend. En dat kan ze nu niet meer met Amarja bespreken en dat is nog het allerergste.
Henny Ridderikhoff