15 december 2019
EEN ENKELE STEM DIE DE DOORSLAG GEEFT
Elke dag zijn er overal in het land mensen aan het vergaderen. In welk verband of voor welk doel ook. Maar er zijn verbanden waar slechts één of twee keer per jaar beraadslagen nodig is. In onze Opgang-kerk komt hooguit twee keer in het jaar een groepje van vijf mensen samen om te overleggen aan welke doelen de rente van een bescheiden oud kapitaal uit de vorige eeuw kan worden overgemaakt. Het moet met godsdienstonderwijs te maken hebben en scholen of instellingen op dat gebied kunnen een aanvraag doen. De tweede bestuursvergadering van dit jaar moest zelfs worden afgezegd, omdat er geen aanvragen te bespreken waren.
Al weer een tijd geleden lag er een verzoek op tafel, waarvan ik het nut absoluut niet kon inzien. Ik was de enige, want de ander bestuursleden stonden er welwillend tegenover. Het zal ook door mijn felle aard zijn geweest, dat onze penningmeester uitsprak: als jij er zo mordicus op tegen bent, kunnen we dit verzoek niet inwilligen. Een ander bestuurslid vertelde van een gewoonte in gereformeerde kerkenraden in het geval dat slechts één lid bezwaren zag om een bepaald besluit te nemen. Dan moest de voorzitter aan het bezwaarde lid vragen: ‘Kunt u dit dragen?’ Als de bespreking die ene tegenstander niet op andere gedachten kon brengen, ging het voorgenomen besluit eenvoudigweg niet door.
Wie mij kennen, weten hoe hervormd ik altijd ben geweest en daarmee kritisch op de gereformeerden met hun enorme nadruk op het collectief. Ik was door dit voorbeeld uit de gereformeerde traditie met stomheid geslagen. Tegengesproken in mijn vooroordeel dat daar de enkeling altijd het onderspit moet delven.
Jammer voor de aanvragende instantie die toen van ons bestuur een afwijzing kreeg. Om er maar direct aan toe te voegen: zij lieten het er niet bij zitten en dienden de aanvraag, wat anders ingekleed, nog een keertje in. U begrijpt dat ik niet opnieuw ben gaan dwarsliggen. Ik had mijn erkenning gekregen. En een geheid oordeel was ik kwijtgeraakt.
R.J. Bakker