Column Thuishaven

Thuishaven

“God has not promised us a smooth passage, but a safe landing.”

Je levensreis is voor de ene mens een superlange, voor een ander een extreem korte. Op je levenspad zijn er hobbels, valkuilen, zijpaden, kruisingen. Blokkades. Muren, waar je tegenop loopt. Ontmoet je mensen, doe je kennis, ervaring  en vaardigheden op. Wisselen goede, euforische en memorabele momenten zich met slechte, nare momenten af.

De laatste wil je snel vergeten, ook al lukt dit niet altijd. Dan word je in een keurslijf gedrukt. Prestatiedwang. Op school, van je leerkracht, van je ouders. Prestatiedrang: je moet ambitieus zijn, de lat zo hoog mogelijk leggen. Dan zul je het ver schoppen.

Gelukkig kon ik mij ontspannen met een potje voetbal, ravotten, met mijn tweeling broer HR. Mijn moeder Jeanne wachtte ons, als we uit school kwamen, op met een kopje thee. Mijn thuishaven. Veilig, geborgen, op mijn gemak, geliefd. Ik ga nu in op een aan tal betekenissen van het woord ”haven”.

Ten eerste, het ruime sop kiezen, d.w.z. de haven uitvaren. Ik was, wegens omstandigheden, pas 27 jaar toen ik het huis uitging, zelfstandig, ging wonen.

Ten tweede, het juiste midden vinden. In de PKN is er recent een experiment met zgn. “pioniersplekken”. Een alternatief voor de reguliere kerk. Broeden vindplaatsen van creativiteit en heil, zo typeer ik ze. In Kanaleneiland, een multiculturele wijk in Utrecht heb je De Haven. Kerk zijn voor en met de wijk. Kenmerkend is de familiesfeer. Mensen uit de wijk komen er, om dat ze zich er thuis voelen (een haven), gekend en gezien worden. De Bijbelverhalen verbinden de mensen in de wijk met elkaar. In onze wijk hadden we er ook één. Theologen die zochten naar het vormgeven van eigentijds, hedendaags geloven. Bijv. een stilteviering, stiltewandelingen, gesprekken op een plein, een Kerst viering, etc.

Ik woonde regelmatig de stiltevieringen in Coffeemania (Slotermeer) bij. De kick-off, pitch van mijn pleidooi voor (radicale) zachtmoedigheid en authenticiteit was op 30 april 2017. Met ds. Klaas de Lange bereidde ik een stilteviering voor en voerde haar samen uit. Een Powerpoint-presentatie, bijbelteksten, een YouTube-filmpje, muziek, reflectiekaarten/gesprek.

Ten derde, aan zijn eindje vasthouden, d.w.z. zijn standpunt handhaven. Bijv. in de multireligieuze dialoog met andersgelovigen geen water bij de wijn doen, maar je aan je mening, vanuit je christen zijn, vasthouden. Met respect voor de ander, dat wel.

In het zicht van de haven averij oplopen, schipbreuk lijden. Op het laatste nippertje nog verliezen. Herken je dit? Moet denken aan mijn afstuderen voor mijn studie Engels aan de VU in 1991. De eeuwige student, zo leek het, kerkelijk en vredeswerk absorbeerden mij als een spons, maar gelukkig was mijn verhaal een succesverhaal: ik slaagde, was ín behouden haven”, veilig. De koffiemok met de print “En dan is er koffie …”  had mij erdoor heen gesleept.

Het laatste decennium is café-restaurant, brasserie De Veranda mijn thuishaven: ik dineer er met dierbaren t.g.v. mijn verjaardag, vierde er mini-reünies met mijn oud-leerlingen van de Joke Smit en in de zomer ga ik borrelen, lezen, zonnen of dineren op het zonovergoten buitenterras. Mijn thuishaven, waar ik mij thuis voel, gekend en gezien wordt. Veilig geland. Wat is jouw thuishaven? Wil je haar hieronder met mij delen?

 

Jean-Paul Kruk