Column Als een eiland rouwt
9 augustus 2015
ALS EEN EILAND ROUWT
Vlieland wordt zeker in de zomer overspoeld door toeristen, die elkaar na aankomst van de veerboot soms helemaal niet meer tegenkomen. De vaste kern wordt gevormd door ruim duizend bewoners, de eilanders genoemd.
Vorige week was ik er voor een uitvaartplechtigheid. Onze neef, vele jaren leraar aan de Mavo geweest, was na een langdurige ziekte overleden. Met andere familieleden, vrienden en bekenden kwamen we met de vroege boot om het afscheid mee te maken. Eind van de middag reisden we via dezelfde verbinding weer terug.
Daartussen lag een indrukwekkend afscheid. De eilandbevolking neemt als hechte eenheid afscheid van een gestorven plaatsgenoot. Van de opbaarkamer werd in een lange stoet gelopen naar de kerk, ook al was er niet echt een kerkdienst, omdat onze neef volhield niet meer gelovig te zijn. Voorop liepen twee vrouwen en twee mannen met een plateau waarop alle bloemstukken, klein en groot, naast elkaar waren geschikt. Daarna volgde het wagentje met de overledene. Familie, vrienden, collega's en bekenden volgden. Langs de Dorpsstraat waren in alle huizen de vitrages dichtgeschoven. Vlaggen waren binnengehaald, winkels gesloten en terrassen leeggeruimd. Dorpsgenoten bewezen langs de kant de laatste eer. Anders dan op het vasteland kan op het autoloze Vlieland een gestorven mens niet ongezien verdwijnen. De dominee van het eiland vertrouwde me toe dat de uitbaters van al die terrassen het dit jaar met zoveel sterfgevallen wel een beetje veel begonnen te vinden om steeds gesloten te zijn. Maar traditie is traditie. Eigen mensen van het eiland verzorgen de uitvaart. Op de begraafplaats naast de kerk vond de teraardebestelling plaats. Op een hoekje, omdat zijn dochters uitlegden dat vader zichzelf toch altijd als een randfiguur had beschouwd. Maar zo helemaal deel van het geheel geworden dat heel het eiland die middag rouwde.
R.J. Bakker