Column Voorjaar 2015
21 maart 2015
Voorjaar 2015
Als columnist is het niet mijn taak om de actualiteit te becommentariëren. Daar zijn er al genoeg van. Zoals Fons Jansen al zei ”er zijn meer nieuwsdiensten dan nieuws”. Maar toch, ik kan er even niet omheen.
Het was Nationale Bomen Dag. Overal in het land werden bomen gepland. Nu heb ik als stadse jonge niet zo veel met bomen. Ik schreef daar eerder over. De enige boom die ik mij herinner stond in de achtertuin van mijn grootmoeder. Nou ja, tuin. Een postzegel van vier bij vier. Opa had de boom zelf gepland en sprak nadat hij de staak in de grond had gezet, boompie groot, plantertje dood. Ware woorden. Volgens oma was het een pruimenboom. Het moest erbij gezegd worden, want vrucht heeft die niet gedragen. De boom was breed en laag, meer een opgeschoten struik. Zelfs als kind kreeg ik altijd een tak in mijn gezicht. Waarom heeft niet een van mijn ooms dat kreng omgehakt? Een boom is om je fiets aan op slot te zetten.
Ook Bijbels had ik niets met bomen. Als ik een bijbelverhaal hoorde over bomen, zat er een tollenaar in, of hingen er misdadigers aan. Ik kreeg weer een tak in mijn gezicht en opa was dood. Kortom negatieve associaties genoeg. Ben ik selectief doof?
De kentering kwam een paar jaar geleden. In een televisieprogramma over een mooi Engels landhuis in een wijds park, werd een 500 jaar oude eik omgehakt. De voice-over sprak met gedragen stem dat eeuwen historie met een klap werd vernietigd. Wat bleek. Er was in het landhuis een vloerbalk doorgerot. De opzichter had ter vervanging van de balk de boom omgehakt. Kijk maar zei hij. En hij haalde een boekwerkje uit de 16e eeuw erbij. Deze boom is ooit gepland met als doel om die balk te vervangen. De bouwers van toen hielde er al rekening mee. Eeuwenlang hebben de op een volgende tuinmannen de boom vertroeteld zonder er verder wat mee te doen. Ze wisten het. Verzorgen en doorgeven aan de volgende generatie. Het doel komt eens.
En ineens zag ik een boom die er al jaren stond. Ik heb hem bijna mijn hele leven al gezien, maar nooit was hij opgevallen. Gepland lang voor mijn tijd.1861. Ik moest het nota bene het in de profane krant lezen. De mooiste boom van Amsterdam! In de tuin van de pastorie van de Sloterkerk. Een rode beuk. Nou dat zal wel. Maar de omschrijving. Niet de oudste, maar wel een van de oudste. Niet de dikste, maar wel een van de dikste, Niet de hoogste, maar wel takken hoog in de hemel. Niet de meest exotische, maar wel bijzonder in zijn soort. Echt een boom dat als je hem eenmaal gevonden hebt elke keer wat nieuws ontdekt. En dat in de schaduw van de Sloterkerk. Nu is de vraag. Is de kerk een afspiegeling van de boom of andersom? Verzorgen en doorgeven aan de volgende generatie. Het doel komt eens.
Geert
