Omdat ik soms met transport mee ging moest ik meteen in mijn eerste schooljaar al een eigen paspoort hebben. Ik begrijp dat ik “transport”even uit moet leggen. Het klinkt luguberder dan het was. Kinderen die na een vakantie weer terug moesten naar het Prins Hendrik Internaat voor schipperskinderen te Nieuwegein verzamelden zich op vooraf vastgestelde tijden op vooraf vastgestelde stations in bijvoorbeeld Duitsland, België of in de grensstreek. Dan kwam er een trein richting Utrecht aan. Vanuit de trein werd gevlagd met de PHI vlag. Daar stapten de kinderen in en reisden zo met één zuster (zo heette groepsleiding destijds) naar het internaat. Makkelijk en voordelig. Wat ik mij, naast het mogen vlaggen, nog vooral herinner van zo’n reis is dat iemand een vergissing had begaan met een kauwgom plaatje. In plaats van op de arm te likken en daarna het plaatje stevig op de arm te drukken om zo een ‘smile” op de arm te toveren (voorloper van de tijdelijke tatoo) likte ze aan het plaatje waardoor er een “smile”op haar tong verscheen. Lachen!

Tegenwoordig heb je voor de meeste Europese landen geen paspoort meer nodig, een ID kaart volstaat. Enkele jaren gelden zat ik in de trein zonder geldig vervoersbewijs (omdat de automaat kapot was op een station zonder loket) en moest ik mij identificeren. Ik had echter mijn paspoort niet bij mij en bij de NS vinden ze een kortingspas van de NS geen geschikt identificatiebewijs. Kortom; toestanden. Toen heb ik zo’n handig compacte ID kaart gekocht en die zit altijd in mijn portefeuille en nu kan ik mij dus altijd identificeren als ik de wet overtreed, een fijn gevoel.

 

Maar dan nu de kwestie; mijn paspoort verliep. In feite heb ik geen paspoort meer nodig, ik heb immers een geldige ID kaart. En als werkende moeder is het niet erg waarschijnlijk dat ik de komende jaren naar een land ga waar ik een paspoort voor nodig heb. En mocht dat toch ineens zo zijn (Ghana was destijds ook een grote verassing voor mij) dan kan ik natuurlijk weer gewoon een paspoort aanvragen. Maar wat ik niet van mezelf verwacht had was dat ik ineens erg emotioneel werd van het feit dat ik voor het eerst sinds de eerste klas van de lagere school paspoortloos ben. Het gevoel dat ik niet zomaar ineens op reis kan gaan naar waar ik wil! Ik moest denken aan de mensen die ik destijds in de DDR sprak. Het ergste van alles vonden ze dat ze niet konden reizen, is mij wel 100 keer verteld. Reizen is voor mij dus ook duidelijk iets anders dan op vakantie gaan naar de Ardennen of de Eifel. Reizen is juist naar landen gaan waar je wel een paspoort voor nodig hebt! En daarom heb ik mij voor 9 juni opgegeven voor het pinksterfeest van kerk in actie waar christenen vanuit vele landen (waar je een paspoort voor nodig hebt!) samen komen. Voel ik mij toch weer even wereldburger!

Henny Ridderikhoff