Het overkwam drie verschillende mensen op drie verschillende plaatsen in Nederland. Het enige wat niet verschilde, is dat ze alle drie Amsterdammers waren.
De eerste ging met haar man op bezoek in Groningen, waar hun dochter net was gaan wonen. Ze dachten: wat klopt hier niet, wat is hier anders dan we gewend zijn?
De tweede ging met haar man, kinderen en kleinkinderen naar een bungalowpark. Alles was prima in orde, jong en oud genoten. En toch kriebelde er iets. Er klopte iets niet, maar wat?
De derde logeerde in een dorpje in Drente. Nergens last van, tot hij de andere dag door het centrum van Emmen liep. Dat is autovrij gemaakt voor het winkelende publiek. Behalve de voetgangers mogen er alleen fietsers komen. Wat klopt hier niet, vroeg de westerling zich af. Een dierenpark midden in de stad is ongebruikelijk, maar dat was bekend. Het moest iets anders wezen. Er was iets mis, maar wat?
Los van elkaar trokken ze alle drie dezelfde conclusie: wat daar niet klopte, was dat ze geen gekleurde mensen hadden gezien. Nergens in die noordelijke steden of in het recreatiepark waren zij allochtone Nederlanders tegen het lijf gelopen. De familie die in het vakantiepark logeerde, verruilde uit onvrede een Osdorpse buurt met veel buitenlandse mensen voor een nieuwe wijk die overwegend blank is. Tot ook daar de buitenlanders komen, zei de man van het echtpaar destijds mismoedig, terwijl hij in zijn oude buurt voor de Marokkaanse buren een steun en toeverlaat geweest was. Maar zo'n recreatie-oord zonder ook maar één familie van buitenlandse afkomst, dat voelde heel vreemd aan.
Terug in Amsterdam moesten we elkaar hetzelfde bekennen: op die andere plekken klopte iets niet,
maar tussen al die verschillende mensen in onze stad, moeten we eerlijk zeggen: hier klopt het weer, hier is niets mis.
R.J. Bakker