Column De Hemel

  

6 september 2015

Amarja Bol

Voor de Hemel; code 8743

Op mijn werk hoor ik een naambadge te dragen. Dat is goed voor de herkenbaarheid en de veiligheid zegt men. Ik werk al heel lang voor deze organisatie waardoor ik ook zonder badge door veel mensen wel herkend wordt. En of ik nu geloof in de veiligheid van of door die badge?

Bewoners, die dementeren wonen vaak op afdelingen die voor hun veiligheid gesloten zijn. Achter op mijn naambadge heb ik 7 verschillende codes opgeschreven zodat er voor mij deuren open gaan die voor anderen gesloten blijven.

Op een van onze locaties is de schuifdeur van de afdeling afgeplakt is met een levensechte afbeelding van een boekenkast. Ik ben gek op snuffelen in boekenkasten en zie het drama, als ik dement ben, al voor mij. Ik doe mijn uiterste best om een boek uit de kast te pakken. Ik begrijp eigenlijk niet waarom ik mijn vinger niet achter de rug van het boek krijg. De verwarring is compleet als de hele boekenkast begint te schuiven. Er loopt iemand langs me, die me probeert weg te lokken van de opengebroken boekenkast.

Naast die deur alias boekenkast zat op een warme dag een mevrouw op een stoel. Zou ze daar zitten omdat er een stoel stond of zou ze de truck van de boekenkast doorzien en wachten totdat ze mee naar buiten zou kunnen glippen.

Ik peilde de stemming door tegen haar te zeggen dat ze een goede, beetje koele plek in huis had uitgekozen. “Ja ik zit hier heerlijk, maar weet u waar ik nog liever zou willen zitten? ” Ik antwoordde ontkennend. “Op een grote witte wolk en dan opstijgen naar de Hemel. Het is wel genoeg geweest”. Dat lijkt mij ook prachtig zei ik terwijl ik 8743 intoetste. De deur schoof open en ik liep door. “Waarom neem je me niet mee naar de Hemel” riep ze mij na. Net voordat de deur weer dicht ging kon ik nog tegen haar zeggen dat ik nog niet naar de Hemel ging.

Maar wat en wie kun je nog geloven als je de grip op je leven aan het verliezen bent?

Amarja

 Reageren? e-mail:

 

Column Zweden

23 augustus 2015

Henny Ridderikhof

Zweden

“Zweden is een soort Jezus”, las ik in mijn krant. Sterre Lindthout bedoelde met deze uitspraak dat de zachte krachten, de geweldloosheid en de redelijkheid in alles de boventoon voeren in Zweden. Tijd om dat te gaan onderzoeken!

Ik nam waar dat Zweden in ieder geval een soort paradijselijke tuin is. En van alle planten in de tuin kon ik eten; bosbessen, bosaardbeien, bosbessen, bramen, bosbessen, aalbessen en bosbessen. Mij Eva voelende gaf ik aan een vogel die ik overal tegen kwam de naam “Zweeds vogeltje.”

Ook nam ik waar dat de mensen in Zweden er alles aan doen om hun paradijs te behouden. Ik moest zelfs op de camping het afval scheiden in karton/ wit papier/ bedrukt papier zoals tijdschriften/ plastic/kleding/bruin glas/witglas/groen glas/overig glas/ houtskool/metaal/ rubber/ brandbaar materiaal/GFT/statiegeld flessen en statiegeld blikjes. En dan ben ik vast nog wel een paar categorieën vergeten.

Zweden neemt buiten gewoon veel vluchtelingen op, toch zie ik hier ook mensen zonder papieren. Deze mensen zitten rustig voor de supermarkt zonder iets te vragen. Alleen een bakje voor hun voeten maakt duidelijk wat de bedoeling is. Er wordt ruimhartig aan deze mensen gegeven. En als het regent gaat de “bedelaar”even naar binnen om te schuilen terwijl hij zijn bakje met geld gewoon onbeheerd buiten laat staan!

Als ik op het eilandje Gräsö een kerkje binnen loop weet ik niet wat ik zie. Is dit nu een protestantse of een katholieke kerk? Duidelijk is te zien dat de preekstoel, waar de dominee via een trapje vanuit de consistorie kamer op klimt, van later datum is dan het kerkje zelf. Maar aan de andere kant zijn er nogal wat beelden van heiligen aanwezig. Ik vraag het aan de jonge gids. Hij vertelt dat ik mij in een evangelisch-lutherse kerk bevind. Vragend naar de heiligenbeelden vertelt hij dat die er nog staan van uit de tijd dat het kerkje katholiek was. Hoewel de beelden geen rol meer hadden in het geloof zag men niet het nut van het verwijderen van alle mooie dingen in. Bovendien had men geen geld voor al te grote veranderingen. Protestantse kerkjes mét heiligenbeelden. Er is in Zweden dus zelfs nooit een beeldenstorm geweest! Op de laatste dag van mijn verblijf in Zweden neem ik deel aan een protestantse gebedsdienst. De liturgie voelt zeer vertrouwd en de heiligen beelden die de biddende protestanten gade slaan inmiddels ook.

Mijn lievelingscamping blijkt te koop voor een zacht prijsje. Wat een timing, net in de maand dat ik op mijn werk boventallig ben verklaard. Ik kijk tijdens het gouden uurtje, dat in Zweden in deze tijd van het jaar zo'n drie uur bestrijkt, naar de rode huisjes, de bosbes struiken, de bootjes op het blauwe meer, de witte berkjes. En denk aan Nederland met zijn geschiedenis vol godsdienst twisten en oorlogen, drukte, liquidaties, milieuvervuiling en politiek gekissebis. En de ik verlang naar mijn krant die over dit alles schrijft. Want geloof me, het kan ook teveel van het goede zijn.

Henny Ridderikhoff

Reageren? e-mail: 

Column Als een eiland rouwt

 

 

9 augustus 2015

Robert-Jan Bakker

ALS EEN EILAND ROUWT 

Vlieland wordt zeker in de zomer overspoeld door toeristen, die elkaar na aankomst van de veerboot soms helemaal niet meer tegenkomen. De vaste kern wordt gevormd door ruim duizend bewoners, de eilanders genoemd.

Vorige week was ik er voor een uitvaartplechtigheid. Onze neef, vele jaren leraar aan de Mavo geweest, was na een langdurige ziekte overleden. Met andere familieleden, vrienden en bekenden kwamen we met de vroege boot om het afscheid mee te maken. Eind van de middag reisden we via dezelfde verbinding weer terug.

Daartussen lag een indrukwekkend afscheid. De eilandbevolking neemt als hechte eenheid afscheid van een gestorven plaatsgenoot. Van de opbaarkamer werd in een lange stoet gelopen naar de kerk, ook al was er niet echt een kerkdienst, omdat onze neef volhield niet meer gelovig te zijn. Voorop liepen twee vrouwen en twee mannen met een plateau waarop alle bloemstukken, klein en groot, naast elkaar waren geschikt. Daarna volgde het wagentje met de overledene. Familie, vrienden, collega's en bekenden volgden. Langs de Dorpsstraat waren in alle huizen de vitrages dichtgeschoven. Vlaggen waren binnengehaald, winkels gesloten en terrassen leeggeruimd. Dorpsgenoten bewezen langs de kant de laatste eer. Anders dan op het vasteland kan op het autoloze Vlieland een gestorven mens niet ongezien verdwijnen. De dominee van het eiland vertrouwde me toe dat de uitbaters van al die terrassen het dit jaar met zoveel sterfgevallen wel een beetje veel begonnen te vinden om steeds gesloten te zijn. Maar traditie is traditie. Eigen mensen van het eiland verzorgen de uitvaart. Op de begraafplaats naast de kerk vond de teraardebestelling plaats. Op een hoekje, omdat zijn dochters uitlegden dat vader zichzelf toch altijd als een randfiguur had beschouwd. Maar zo helemaal deel van het geheel geworden dat heel het eiland die middag rouwde.

R.J. Bakker

  

 Reageren? e-mail:

Column Spirituele transformatie

12 juli 2015

Jean Paul Kruk

Spirituele transformatie 


“Gelukkig de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven.”                                            Matheüs 5: 5

Dit wordteen weergave van het laatste jaar in mijn persoonlijke levensverhaal.
Momenten van synchroniciteit. Serendipiteit. Lotsbestemming. Dat alles samen, op zijn plek valt? Ken jij ze? Drie life events staan op mijn netvlies gebrand, staan in mijn geheugen, mijn hart gegrift en zijn in mijn ziel gekerft. Niet ver-steen-d, ge-stol-d, maar springlevend!

Op 18 juli 2014 kwam ik via Facebook in contact met Kim Moreau (zie mijn column Vier de liefde, vier vier het leven). Ze was getraumatiseerd, maar de schoonheid van buiten en van binnen raakte mij, diep in mijn hart en ziel. We ervoeren een spirituele en emotionele connectie, hadden gemeenschap pelijke interesses. Wat je maar 1 keer in je leven overkomt. Ontving haar kracht, kwam in een positie ve flow.  Door onvoorziene omstandigheden hebben we momenteel geen contact meer. De tijd zal le ren welke waarde Kim in mijn leven heeft. Haar impact op mijn leven is ongeëvenaard. Dacht niet dat ik nog zoveel van een vrouw, mijn ware liefde, kon gaan houden. God is groot en goed!

In het weekend van  18, 19 april j.l. sloot ik mij via Facebook (tel je zegeningen) aan bij het Spiritueel Netwerk Nederland. Ik kreeg subiet een uitnodiging voor een spraakmakende film. Op maandag 20 april j.l. vond hij in de hypermoderne JT bioscoop in Hilversum plaats. Een boekverfilming. Naar het gelijknamige, opzienbarende boek The Power of the Heart (zie mijn stukje, in de Koerier, mei 2015). Genre? Caleidoscopisch. Verschillende verhaallijnen komen aan het einde van de film samen. Inter views met spirituele goeroes/auteurs 2.0, zoals Eckhart Tolle, Paulo Coelho, Deepak Chopra, Mark Nepo, Isabel Allende en Maya Angelou.  Mijn gevoel? Geëmotioneerd. Ik had gelezen over gnostische christenen die de eindtijd niet als de Apocalyps, maar als een spirituele transformatie van de aarde zien.  De samenstelling van het kijkerspubliek, voornamelijk vrouwen, vond ik frappant, veelzeg- gend. Er is een wereld te winnen voor mannen. Kunnen hun zachte, vrouwelijke kant meer laten zien. De missie van de auteur? Mensen moeten meer gaan leven vanuit hun hart, de zetel van de ziel. Ons innerlijk kompas. Een bron van intelligentie en wijsheid. Van zacht(moedig)heid en tederheid. Deze film was een adembenemende ervaring en een eye-opener voor mij. Schoonheid was er, overal …

Op 24 april j.l. woonde ik een één-daagse retraite, een verdiepings/-inspiratiedag in La Verna bij. Een Franciscaans centrum voor spirituele groei en ontwikkeling. Thema: “Thuiskomen bij jezelf.” D.m.v. gesprek, visualisatie en meditatie-oefeningen bracht docent Ton Roumen ons op het spoor van ons grootste verlangen en de daarbij horende waarden in en zin van ons leven. In contact met de legen- de van St. Christoffel  ging ik op avontuur. Mijn queeste, zoektocht, resulteerde in het doen van een mooie ont-dek-king: mijn authentieke ik, mijn Ware Zelf. Ik had een spirituele transformatie doorge- maakt. Mijn bestemming was bereikt. Ik kwam thuis.  De zachtheid, de tederheid die ik voelde, be- leefde, proef ik vooral in de volgende twee passages, respectievelijk uit een lied en uit een gedicht:
“Wek mijn zachtheid weer/geef mij de ogen van een kind/ Dat ik zie wat is en mij toevertrouw/ en het licht niet haat/Wek mijn zachtheid weer.” (Lied 925, Huub Oosterhuis, Antoine Oomen).
“… En toch is er Eén die al dit vallen zachtjes (teder) in Zijn handen houdt.” (Rainer Maria Rilke, “Herbst”).

Jean-Paul Kruk

 

Reageren? e-mail:

Column Communicatiesnelheid

  

14 juni 2015

Amarja Bol

Communicatiesnelheid 

Een brief schrijven vond ik een heerlijke bezigheid voor een regenachtige middag. Een brief krijgen en dan lekker met een kop thee de brief wel twee drie keer lezen en dan na een tijdje eens beantwoorden. Dat waren de jaren tachtig. Ik moet bekennen dat ik nauwelijks meer brieven schrijf. Het contact met een meeste penvrienden van toen is verwaterd. En vrienden in Nieuw Zeeland bel ik gewoon op, want voor de kosten hoef je het niet te laten. Alleen het tijdsverschil is soms lastig.

Mailen gaat veel sneller. De etiquette is hieraan aangepast. Eigenlijk hoor je zo snel mogelijk te reageren. Voor een sms bericht of whatsapp geldt hetzelfde.

Afgelopen week kreeg ik voor het eerst een sms met daarin een doodsbericht. Een cliënt die ik aan huis behandelde was overleden. Om afspraken te verzetten of vragen te beantwoorden is de mail (op de telefoon) handig. Ik omarm deze mogelijkheden zeker. Nu was het opeens een dilemma geworden. Zou ik binnen een half uur snel mijn condoleances versturen via de sms of een kaart schrijven zoals ik gewoon ben bij een
overlijden. Even gaan zitten voor zo'n kaart is voor mijzelf ook een manier van omgaan met verlies. Op vrijdagavond een brief versturen die omdat er op maandag geen post meer bezorgd wordt op z'n vroegst dinsdag aankomt staat in schril contrast met alle snelle communicatie die ik met deze familie heb gehad.

Ik heb toch de kaart geschreven, mijn dilemma erin aangestipt en nu hoop ik maar dat de familie het in de loop van de week gaat begrijpen waarom er niet direct reactie kwam.

Het leek mij toch goed om de snelheid wat lager te houden. Op de (elektronische) snelweg is het heel gevaarlijk als je te langzaam rijdt, maar op het woonerf, waar het leven zich afspeelt in als zijn facetten is 30 km een veilige snelheid.

Amarja

 

 Reageren? e-mail: