9 september 2018
WERELDRAAD-JUBILEUM IN EEN PERSOON
Op donderdag 23 augustus 2018 was de Nieuwe Kerk op de Dam gevuld met mensen uit buiten- en binnenland om het jubileum van de Wereldraad van Kerken te vieren. Die was precies zeventig jaar geleden op diezelfde plaats opgericht onder de bezielende leiding van een Nederlandse theoloog, Willem Visser ’t Hooft. Hij bekroonde op die dag met alle vertegenwoordigers van toen 147 kerken uit de hele wereld de wil tot samenwerking van christenen, zoals die al bijna vanaf het begin van de twintigste eeuw in gang was gezet. Onder verschillende namen en in diverse internationale bijeenkomsten in uiteenlopende landen.
Inmiddels is het aantal lid-kerken bijna verdubbeld. Voor ons in Osdorp-Sloten zou het bijna niet opvallen, omdat tegelijk met de totstandkoming van ons stadsdeel de oecumene in Nederland op verrassende manier werd ontwikkeld. Toen ik hier als predikant begon, hoefde ik aan die samenwerking niets te doen, want die was er al. Ik hoefde er alleen maar van te genieten en dankbaar voor te zijn. En ermee door te gaan natuurlijk, maar dat ging vrolijk en zonder moeite, tot de bisschop van Haarlem er stokjes voor begon te steken. Daarom was het wel heel mooi dat op die feestelijke donderdagmiddag de bisschop van Den Bosch liet zien dat bij het samenwerken van de kerken de Rooms-Katholieke Kerk niet mag ontbreken.
Na afloop van de feestdienst kon ik kort spreken met dr. Albert van den Heuvel, die samen met zijn vrouw een ereplaatsje had op de eerste rij. Ik ben de enige hier die er zeventig jaar geleden ook bij was, vertelde hij met gepaste trots, maar ook met dankbaarheid, want hij voegde eraan toe dat hij stukje bij beetje hersteld was van een herseninfarct. Hij had zelfs weer moeten leren praten.
Maar dat was dan de tweede keer, zei ik tegen hem. In 1974 vertelde hij voor een gezelschap van buitenlandse theologen in Leiden dat hij als jonge man
polio had gehad en weer had moeten leren lopen en praten. Wie hem kennen, weten dat dat hem goed is gelukt. De synode-voorzitter die met hem samenwerkte als secretaris-generaal vertelde bewonderend: hij praat desnoods de hele synode plat. En de Wereldraad diende hij jarenlang in de afdeling
communicatie.
Prachtig hoe een feest van velen in deze ene Nederlandse, protestantse broeder verpersoonlijkt werd.
R.J. Bakker