Column Gluren bij de buren
15 april 2018
Gluren bij de buren
Door onze lieve achterbuurtjes waren wij uitgenodigd om het opdragen van hun pas geboren zoontje mee te maken. Mijn zoon, een andere buurvrouw en ik togen daarom vorige week zondag naar een viering van de Baptisten.
Mijn zoon was positief verrast. De kerkgangers waren jonger, de taal moderner (ja mamma, dit is gewoon hoe wij nu praten) en het zingen werd begeleidt door een band in plaats van door een orgel. Alleen over de preek, die hier speech werd genoemd, was hij minder te spreken. Het ging alleen maar over jouw persoonlijke band met Jezus en hij miste het omzien naar andere mensen. Terwijl dat laatste volgens hem nu juist de kern van het christendom is (ra, ra door wie is deze jongen opgevoed?). Onze achterburen zelf zijn overigens hét voorbeeld van christenen die altijd voor iedereen klaar staan, dat moet hier wel even gezegd worden.
Mijn buurvrouw kreeg de kriebels van de patriarchale sfeer. Het was vader voor en vader na. En de meeste songteksten (ja, want bijna allemaal in heel simpel Engels) kon ze echt niet over haar lippen krijgen; alsmaar dat aanbidden! Iets teveel eenrichtingsverkeer naar haar smaak.
En ik? Ik genoot van de vele jongeren en kinderen die er waren. Maar ik vond de liedjes afgrijselijk. Het beeld van de positivo's van Koot en Bie drong zich voortdurend aan mij op. Melodieën waarmee een sfeertje werd neergezet als ware het een optreden van Guus Meeuwis. Er gingen dan ook al snel handjes de lucht in. Maar ik was vooral geschokt door de boodschap die hier werd verkondigd. Als je iets naars overkwam was dat omdat God wilde laten zien dat hij uiteindelijk alles bepaalt en als je iets moois overkwam was dat een wonder van God. Nog nooit van Kushner gehoord zeker? Hoe kwetsend was dit voor mensen die net iets verschrikkelijks hadden moeten doorstaan? Sommige stukjes uit de "speech" kwamen mij wel heel bekend voor. Waar had ik zulke dingen eerder gelezen? Bij Lapide of Drewermann? Nee, in mijn studie boeken over positieve psychologie!
En juist dat, die theologie "van de koude grond" in combinatie met die vele jonge mensen, baart mij zorgen. Wat gebeurd er met de prachtige teksten van bijvoorbeeld Dorothee Sölle of Huub Oosterhuis? Wie volgt er straks nog een Leerhuis of Theologische vorming voor Gemeenteleden en Geïnteresseerden? Wie krijgt er straks nog rillingen bij de Mattheuspassion?
Maar ach, wat zal ik mij zorgen maken, de mens wikt maar god beschikt, toch?
Henny Ridderikhoff