Column Israel, staan we er nog achter?
13 juni 2017
Israel, staan we er nog achter?
Deze dagen is het vijftig jaar geleden dat Israel in zes dagen een oorlog won tegen de buurlanden. De stad Jeruzalem en gebieden in het oosten, noorden en zuiden kwamen onder de zeggenschap van de jonge staat te vallen. Toen zes jaar later nog een keer oorlog uitbrak en de steun van Nederland ontwijfelbaar was, werd ons land later in 1973 door een Arabische boycot getroffen.
Deze dagen wordt er ook opmerkzaam op gemaakt dat het verdedigen van Israel helemaal niet meer vanzelfsprekend wordt gevonden. Lange tijd was dat wel zo. De sterke band tussen socialisten wereldwijd was daarvoor een belangrijke steunpilaar en de verwantschap die veel kerken voelden omdat Israel het land van de bijbel is, was net zo’n bron voor diepe sympathie. De rooms-katholieke kerk was daar minder eensgezind in, omdat in Israel een grote groep Arabieren als christen deel uitmaken van de rooms-katholieke kerk.
In onze landelijke protestantse kerk heeft de eensgezinde steun plaats gemaakt voor tegengestelde benaderingen. Het onrecht dat Palestijnen in Israel en de bezette gebieden ondervinden, krijgt terecht ruime aandacht. Ook joodse mensen daar en hier brengen dat onder de aandacht.
U en ik volgen het allemaal op de televisie of in andere media en zouden ons nog gedwongen kunnen voelen voor één van beide kanten partij te kiezen. Is het mogelijk je aan die keus te onttrekken, in het besef dat het ons hoe dan ook niets tot weinig kost om er een mening over te hebben? Ik moet altijd nog denken aan de Nederlandse predikant Simon Schoon, die lang in Israel woonde en werkte, in Nes Ammim. Hij werd niet moe te pleiten voor begrip jegens zowel Joden als Arabieren. Dat laat ruimte voor kritiek op beide kanten. Ruimte die er ook is om niet te vergeten regelmatig te bidden om geduld, veel geduld, voor de vredestichters die er gelukkig aan beide zijden ook zijn.
R.J. Bakker