Column De oude professor

1 januari 2017

Robert-Jan Bakker

De oude professor in het Nieuwe Testament

Tweede Kerstdag overleed de laatste hoogleraar van wie ik als student les heb gehad. 91 jaar geworden en vrijwel tot het eind goed ter been en helder van geest gebleven.
In Frankrijk vond ik een boek met de titel 'Waarom zijn er leraren?' Ik denk dat we allemaal zonder dat boek te lezen kunnen antwoorden op die vraag. Leraren en leraressen zorgen ervoor dat er niet alleen iets te leren valt, maar ook dat hun leerlingen zelf een iemand kunnen worden. Door de persoon die zij zijn en laten kennen. Zoals het evangelie laat zien, dat God mens wordt in een persoon. We hebben net weer die menswording van God gevierd. Deze heeft zoveel waarde omdat we ons bij alle verschillen kunnen vergelijken in dat ene van het persoon-zijn. Zoals we op een dag ontdekken dat onze ouders en leerkrachten gewone mensen zijn of waren. Dat we gaan zien hoe ook zij zich het bestaan alleen door persoonlijke ervaringen eigen kunnen maken? Zelfs Jezus leren we het beste kennen als we horen dat verdriet en angst hem niet vreemd waren.
Van veel mensen die ons les gaven, hebben wij specifieke eigenschappen en momenten onthouden. Zij hebben vroeger met nu en met onze toekomst verbonden. Hun ouder zijn stond in dienst van onze volwassenwording. Totdat rollen worden omgedraaid en de oude professor van negentig, als ik met hem afspreek voor een bezoek in de seniorenflat, waarschuwt dat ik me er niet te veel van voor moet stellen. Omdat de leerling van toen nog de vitaliteit heeft die hij daarvoor zo lang zelf had.
Juist bij de overgang van het oude naar het nieuwe jaar prikkelen deze gedachten tot nieuws-gierigheid naar hoe zich de komende driehonderdvijfenzestig dagen het oude en het nieuwe zullen mengen. In die wisselende rol van leerling en leerkracht.

  

R.J. Bakker

 

 Reageren? e-mail: